ජනාධිපති අනුර කුමාර ඉකුත් බ්‍රහස්පතින්දා නව පාර්ලිමේන්තුවේ පළමු සැසි වාරය ආරම්භ කරමින් ජ.වි.පෙ මූලිකවන ජා.ජ.බ ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශය ඉදිරිපත් කළේය. එහි දී ඔහු කියූ බොහෝ දේ සම්බන්ධව වෙනම කතා කළ යුතුව ඇත. දැනට මා කතා කිරීමකට වඩා ප්‍රශ්න කිරීමකට ලක් කරන්නේ, ඔහු කියූ මේ කතාවය.

“…..අප ඇති තරම් ජාතිවාදී ගැටුම්වලින් පීඩාවට පත්වී තිබෙනවා. ජාතිවාදී ගැටුම්වලින් ඇති තරම් ලේවලින් මේ මහපොළොව තෙත් වී තිබෙනවා. ගංඟා පිරෙන්න කඳුළු හෙළා තිබෙනවා. එකිනෙකා අතර අවිශ්වාසය, ක්‍රෝධය ඇති තරම් වර්ධනය වී තිබෙනවා. එනිසා අපගේ අනාගත දරු පරම්පරාවට යළිත් එවැනි රාජ්‍යයක් බිහි නොකිරීමේ වගකීම අපට පැවරී තිබෙනවා. දේශපාලනය කිරීමට අපට ඕනෑ තරම් සටන් පාඨ තිබෙන්න පුළුවන්. නමුත් කිසිවෙකුට යළි අප රටේ දේශපාලන බලය අත්පත් කර ගැනීම වෙනුවෙන් ජාතිවාදී, ආගම්වාදී සටන් පාඨ ගොඩනැඟීමට ඉඩ නොදෙන්නට අප සහතික වෙනවා.” (https://pmd.gov.lk/si/පුවත්/දසවන-පාර්ලිමේන්තුවේ-මංගල/)  

මෙය ඉතා වැදගත් ප්‍රකාශයකි. කාලීනව වැදගත් එවැනි ප්‍රකාශ අපේ දේශපාලන නායකයින් මීට පෙරාතුවත් කර තිබේ. එහෙත් ඒවා බොහෝ විට හිස් ප්‍රකාශ වන්නේ කාලීන ජනප්‍රියත්වය හා දේශපාලන වාසි වෙනුවෙන් කෙරෙන ප්‍රකාශ වීමෙන්ය. ඒවා වැඩි කල් නොගොසින් අමතක කෙරෙන්නේ, තමන්ද ඒ විනාශ, ඒ අශීලාචාර ගමනෙහි හවුල් කරුවන් වූ බව නොපිළිගැනීමෙන්ය. අතීතයේ “ජාතිවාදී ගැටුම්වලින් ඇති තරම් ලේවලින් මේ මහපොළොව තෙත් වී තිබෙනවා. ගංඟා පිරෙන්න කඳුළු හෙළා තිබෙනවා. එකිනෙකා අතර අවිශ්වාසය, ක්‍රෝධය ඇති තරම් වර්ධනය වී තිබෙනවා.” යැයි කියා, ඒ සියල්ලට “අපද හවුල්කරුවන් වුනා. ඒ ප්‍රමාණයට, ඒ වරද වල වගකීම අපිත් බාර ගන්නවා” යැයි නොකීමෙන් ය.

“ලේ වලින් මේ මහපොළොව තෙමන්නට, ගංගා පිරෙන්න කඳුළු හෙලන්නට, එකිනෙකා අතර අවිශ්වාසය, ක්‍රෝධය ඇති තරම් වර්ධනය කරන්නට” ජ.වි.පෙ දායක වූ අවස්ථා දෙක තුනක් මෙහි සටහන් කරන්නේ, ජනාධිපති අනුර කුමාරගේ ඉතා වැදගත් ප්‍රකාශය අනාගතයට වලංගුව තබා ගැනීමට, අතීත මතක වැදගත් වන හෙයිනි.

01. 1988 – 90 කාලයෙහි ඔවුන්ගේ ත්‍රස්තවාදයෙහි වූ මිනිස් ඝාතන ගැන සඳහන් නොකළත්, 1987 ජුලි 27 වන දින ඉන්දියානු ආණ්ඩුව සමග ජයවර්ධන ආණ්ඩුව අත්සන් කළ “ඉන්දු – ලංකා” ගිවිසුමට එරෙහිව ගෙන ගිය දේශපාලන ප්‍රචාරය ඊළාම් විරෝධයෙන් එහා ගිය “දෙමළ විරෝධී” මතවාදයක් සමාජගත කෙරුවකි. එය පැහැදිලිවම වාර්ගික බෙදීමකට හේතු වූවකි.

02. 2002 වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුව නෝර්වේජියානු සහාය ඇතිව එල්.ටී.ටී.ඊය සමග අත්සන් කළ සටන් විරාම ගිවිසුමට සහ සාම සාකච්ඡා වලට එරෙහිව, ප්‍රථම වරට කොළඹ ඉන්දියානු මහ කොමසාරිස් කාර්යාලයේද අනුග්‍රහය ඇතිව සිංහල-බෞද්ධ කණ්ඩායම් සමග කළ වීදි සටන් මගින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව විසඳා ගැනීමට තිබූ වාර්ගික ගැටුම, සිංහල-බෞද්ධ ඡන්ද වෙනුවෙන් යොදා ගත්තකි.

03. ඉන්දු-ලංකා ගිවිසුමට අනුව උතුර හා නැගෙනහිර පළාත් තාවකාලිකව ඒකාබද්ධ කරනු ලැබුවේ, නැගෙනහිර පළාතේ ජනමත විචාරණයකින් අවසන් තීන්දුව ගැනීමේ කොන්දේසියට යටත්ව ය. ඒ ජනමත විචාරණය නොඉල්ලා, උතුරු-නැගෙනහිර විසන්ධි කරන මෙන් ඉල්ලා මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සම් 03 ක් ජ.වි.පෙ විසින් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට ඉදිරිපත් කළහ. ඒ ඉල්ලීම පිළිගනිමින් අගවිනිසුරු සරත් නන්ද සිල්වාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් වූ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු මඬුල්ල තීන්දුව ප්‍රකාශයට පත් කළේය. එම තීන්දුව දකුණේ සිංහල-බෞද්ධ ජනතාවගේ ජයග්‍රහණයක් යැයි ජ.වි.පෙ අලුත්කඩේ රතිඤ්ඤාද පත්තු කළේය.

04. 2012 ජුලි මාසයේ සිට බොදු බල සේනාව මුදා හැරි හලාල් විරෝධය සමගවූ මුස්ලිම් පල්ලි, ව්‍යාපාරික ආයතන, ඉලක්ක කළ විරෝධය ප්‍රචණ්ඩ සිංහල-බෞද්ධ අන්තවාදයක් ලෙස සීඝ්‍රයෙන් වර්ධනය වූවත් ඊට එරෙහිව ජ.වි.පෙ කිසි විටෙක ප්‍රසිද්ධියේ පෙනී නොසිටීමෙන් සිංහල-බෞද්ධ අන්තවාදයට නිහඬ සහායක් දුන්නේය.  

ඉතා දැඩිව “ඒකීය රාජ්‍ය” වෙනුවෙන් තවමත් පෙනී සිටින ජ.වි.පෙ, සමස්ථ රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයම සිංහල-බෞද්ධ රාජ්‍යයක් ලෙස තහවුරු කිරීමට හවුල් වූයේ එළෙසින්ය. ඒ බරපතල වරද නොපිළිගැනීමෙන්, “…. කිසිවෙකුට යළි අප රටේ දේශපාලන බලය අත්පත් කර ගැනීම වෙනුවෙන් ජාතිවාදී, ආගම්වාදී සටන් පාඨ ගොඩනැඟීමට ඉඩ නොදෙන්නට අප සහතික වෙනවා” යැයි කීවාට, එය එසේ නොවනු ඇත.

මේ එයට සාක්ෂි ය.

දකුණේ 88-90 ත්‍රස්තවාදී කැරැල්ලේ මිය ගිය ක්‍රියාකාරීන් වෙනුවෙන් “ඉල්මහ විරු සමරුව” පැවැත්වීමට කිසිදු බාධාවක් නොමැති වූවත් 2009 යුද්ධය අවසන් වන විට උතුරු-නැගෙනහිර මිය ගියවුන් වෙනුවෙන් දෙමළ ජනතාව වාර්ෂිකව නොවැම්බර 27 වන දින පවත්වන “මාවීරර් නාල්” සැමරුමට ආරක්ෂක සේවා සහ පොලීසිය ඉඩ නොදෙන බව අපි දනිමු. මෙවරද එය එසේමය.

1. ජනාධිපති අනුර කුමාර ඔවුන්ගේ 35 වන “ඉල්මහ විරු සමරුව” අමතා කතා කෙරුවේ ඉකුත්

නොවැම්බර 14 වන දිනය. ඉන් දින 06 ට පසු සහ ඔහු පාර්ලිමේන්තුවේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනය ඉදිරිපත් කිරීමට පෙර දින – නොවැම්බර 20 වන දින – මන්නාරම මුරුන්කන් පොලීසිය විසින් දණ්ඩ නීති සංග්‍රහයේ 106 වන වගන්තිය යටතේ “මාවීරර් නාල්” සැමරුම තහනම් කිරීමේ නියෝගයක් ඉල්ලා මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයට පෙත්සමක් ඉදිරිපත් කර ඇත. මහේස්ත්‍රාත් විසින් එය ප්‍රතික්ෂේප කළ මුත්, සැමරුම සංවිධානය කරන වුන් පොලීසියට කැඳවා ඇතැයි තොරතුරු ඇත. (https://www.tamilguardian.com/content/sri-lankan-police-continue-attempt-ban-maaveerar-naal-commemorations)

2. ජනාධිපති අනුර කුමාර ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිපත්ති පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළ දිනට පසු දින, මඩකළපුව වාලච්චෙනෙයි පොලීසිය විසින් එහි “මාවීරර් නාල්” සැමරුම සංවිධායකයින් පොලීසියට ගෙන්වා ඔවුන්ට ශබ්ද විකාශන භාවිතයත් ගී ගැයීමත් කොඩි එසවීමත් මළගියවුන්ට පූජා කෙරෙන සාම්ප්‍රදායික “කාර්තිගල් පුෂ්පය” පිදීමත් තහනම් කර ඇත. (https://www.tamilguardian.com/content/no-flags-no-flowers-sri-lankan-police-summon-volunteers-ahead-maaveerar-naal)

එවැනි තහනම් කිරීම්, කොන්දේසි දැමීම් උතුරු-නැගෙනහිර වෙනත් ප්‍රදේශවලද සිදුව ඇතැයි කියනු ලැබේ. සිංහල දකුණේ මිය ගිය හා ඝාතනය කරනු ලැබූ ත්‍රස්තවාදීන් “ඉල් මහ විරුවන්” ලෙස සැමරීමට ජනාධිපති පක්ෂ කාර්යාලයට යන අතර, උතුරු-නැගෙනහිර ජනතාවට ජනවාර්ගික යුද්ධය හේතුවෙන් මිය ගිය ඔවුන්ගේ ඥාතීන් සාමකාමීව, ආගමානුකූලව සැමරීමට නොහැක.

ජනාධිපති සහ ඔහුගේ ජ.වි.පෙ නායකයින් තේරුම්ගත යුතු වැදගත්ම කාරණාව වන්නේ, පාර්ලිමේන්තුවේදී කෙතරම් සුන්දර බසකින් “ජාතිවාදී, ආගම්වාදී සටන් පාඨ” වලට එරෙහිව තම ප්‍රතිපත්තිය ප්‍රකාශ කළද, දසක ගණනාවක් පුරා තමන්ද හවුල්ව හැදූ “සමාජ මතවාදය” පසුදිනම අතුරුදහන් වන්නේ නැත යන්නය. නායකත්වය එය අත හරින්නට තීන්දු කළද, ප්‍රාදේශීය ක්‍රියාකාරීන් එය එකවර අත හරින්නේද නැත. මතවාද ඉවත් කළ හැක්කේ ඒවාට එරෙහිව කරුණු සහිතව, තාර්කිකව විවෘතව උත්තරව දීමෙනි. එනිසා දැන් සිදුවිය යුත්තේ ගුරු සේවය ඇතුලු රාජ්‍ය ආයතනවල මතවාදය ලෙස පදම්ව ඇති ජාතිවාදය හා ආගම්වාදය ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිපත්තිය අනුව පරාජය කෙරෙන ප්‍රායෝගික සැළැස්ම ඉදිරිපත් කිරීමය. එතෙක් කෙතරම් කල් බලා සිටින්නට සිදුවිය හැකිද යන්නත් ලොකු ප්‍රශ්නයකි.

කුසල් පෙරේරාප්‍රවීන දේශපාලන විචාරක හා ජ්‍යෙෂ්ඨ මාධ්‍යවේදී
[email protected]