තරිඳු උඩුවරගෙදර පුද්ගලයෙකු හැටියට මතභේදාත්මක චරිතයකි. එය ඔහු රාවයේ වාර්තාකරුවකු වූ කාලයේ සිටම එසේය. නමුත් මෙදා ඔහුගේ ඒ ආවේනික අවුල ගැන කතා කිරීමට පෙර, පොලීසිය ඔහුව අත් අඩංගුවට ගැනීම හා අත් අඩංගුවට ගත් අකාරය ගැන නිශ්චිත කරුණක් කිව යුතුය. කවර හේතුවක් සඳහා වූවත් පුද්ගලයෙකු අත්අඩංගුවට ගැනීමේ විනයානුකූල පිළිවෙතක් පොලීසියට තිබිය යුතුය. අත්අඩංගුවට ගනු ලබන්නාට සැළකිය යුතු ශිෂ්ට, විනීත පිළිවෙතක් පොලීසියට තිබිය යුතුය. එය පාතාලයින්ගේ ඇණකොටා ගැනීමක් ලෙස සමාජය හමුවේ ප්‍රදර්ශනය නොවන්නක් විය යුතුය.

තරිඳු අත්අඩංගුවට ගැනීම විශේෂයෙන් හෙළා දැකිය යුත්තේත්, ඊට විරුද්ධ විය යුත්තේත් එවැනි කිසිත් නොවුනු නිසාය.

තරිඳුගේ මාධ්‍්‍ය භාවිතය හා දේශපාලන සටන්කාමිත්වය ගැන මගේ කියවීම කෙටියෙන් මෙවැනිය.

ගාලුමුවදොර #GotaGoHome විරෝධය කාලයේ සිට තරිඳුගේ මා දුටු අවුල වූයේ, ඔහු සිද්ධි ආවරණය කිරීමේ මාධ්‍්‍ය වගකීම හා තමන් නොපිළිගන්නා, තමන් විරුද්ධවන කාරණයකදී පුරවැසි මැදිහත්වීම අතර පැහැදිලි වෙනසක් ඇතැයි නොපිළිගැනීමය.

ඔහු එවැනි විරෝධයන්හි අනෙකුන් ඉදිරියේ වඩාත්ම ගෝසාකාරී විරෝධයේ නියෝජිතයෙකු වීමේ උත්සාහයක් පෙන්වන්නෙකි. එයට ඇති අයිතිය මාධ්‍්‍ය ආවරණයකදී මාධ්‍්‍යවේදියෙකුට ඇති අයිතිය නොවේ. එයට ඇත්තේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් සහතික කෙරෙන මූලික මානව හිමිකම් වන සංවිධානයවීමේත් තනිව හෝ සාමුහිකව අදහස් ප්‍්‍රකාශ කිරීමේත් අයිතිය ය.

එහෙත් තරිඳු හැමවිටම උත්සාහ කරන්නේ ඒ මූලික අයිතිය වෙනුවෙන් දැඩිව සිට ගැනීම වෙනුවට, ඔහු මාධ්‍්‍යවෙදියකු යැයි සිද්ධි ආවරණය කිරීමේ නිදහස යටතේ ආරක්ෂාවීමට ය. එය විරෝධතාවලට හවුල්වන, යුක්තිය සාධාරණත්වය වෙනුවෙන් තම ආරක්ෂාව කැප කරන අනෙක් සටන්කාමීන්ට නොමැති ආවරණයකට මුවා වෙන දෙබිඩි, වංක පිළිවෙතකි.

එසේ වූවත් විරෝධතාකරුවකු අත් අඩංගුවට ගත යුත්තේ තරිඳු අත් අඩංගුවට ගත් අශිෂ්ට ක්‍රමයට නෙවෙන්නේ යැයි මම නැවත කියමි. එනිසා මේ අත් අඩංගුවට මා විරුද්ධ වන්නේ තරිඳු වෙනුවෙන් නොව, බැරිකේඩ් ඉදිරියේ වුවද අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමට, පුරවැසියනට ඇති අයිතිය වෙනුවෙනි.