විශේෂාංග
භාතිය නම් (වල්) අලියා සහ චෙම්මෙනයි හි (පර) දෙමලා
ශ්‍රී ලංකාව, ජනගනය අනුව ස්වේච්චාවෙන් ගෙවීමක් නැතිව ඇස් සහ ලේ දන් දෙන රටවල් පෙළේ ඉහලම රටක්. ඇස දන් දීම ගැන අනිත් රටවල් බොහොමයකට වඩා අපි හුගාක් ඉදියෙන්
දැන් අපි දන් දෙන ඇස් පිටරට අයගෙත් පෙනීම දෙනවා. ජාතියක් හැටියට මොනතරම් දයාවින්ත ගෞරවයක් ද?
මේ දන් දීම 95% ක් ම කරන්නේ සිංහල බෞද්ධයන්ය.මොකද,
1. දානය පිළිබඳව බෞද්ධ ඉගැන්වීම සියුම් නිසා
2. කුල චින්තනය නිසා ලේ ඇස් දැන් දීම පිලිබඳ ව දෙමල සමාජ සංස්කෘතිය තුල දරුණු බෙදීම් තියෙනවා
3. ශාරික උත්තානය ගැන අදහන නිසා කතෝලිකයන් ඒ පිළිබඳ නිහඬයි
4. අවයව දානය හරාම් නොවුනත් මුස්‌ලිම භක්තිකයන් ඒ ගැන යුහුසුළු වෙන බවට සාක්ෂි නැති තරම්ය
මාක්ස්වාදී-ලෙනින්වාදය සහ ජාතිකවාදය වැනි “ලෞකික ආගම්” විමර්ශනය කිරීමේ දී සක් සුදක් සේ පැහැදිළිවන වෙනස මෙය වනු ඇත එකක පවතිනදේ කඩා දමන්නටත් අනෙක පවතින දුඛ නිවන්නටත් යොමු වීම ආධ්යාමික හෝ ලෞකික වේවා, සියලුම ලෝක දර්ශනවල චාරිත්‍රානුකූල අංග – නමස්කාරය, භාවනාව, වන්දනා ගමන සහ පූජාව – සහ මූලධර්ම හා මෙමෙ දානය නම් කඩ ඉමෙන් වෙන් වෙන බව මගේ පරි කල්පනයයි
ඉතින් ඒ අතින් සිංහල බෞද්ධයන් ලෝක සමාජයේ සහනුකම්ප්ත තලයේ ලොව උතුම් වූ ජාතියක් ය
නමුත්,
දේශපානය ඉගන ගන්න කෙනෙක් හැටියට මගෙන් පිටරට විද්වතුන් අහන ප්‍රධාන පළමු පෙලේ ප්‍රශ්නයක් තමයි:
ගහ කොළ
සතා සිව්පා උරගා
ඇල දොළ මලට
ආදරය කරන
නොදන්නා මිනිසුන්ට තමන්ගේ ඇස් දෙක දෙන
මෙච්චර යහපත් සිංහල මිනුසුන්,
ජාන වශයෙන්
සංස්කෘතියෙන්
භාෂාවෙන්
එකම පොළවෙන්
තමන්ට මේ තරම් සමීප
දෙමලුන් පිළිබඳව සංවේදී නොවන්නේ ඇයි?
මේ තරම් ගැඹුරට ප්‍රචණ්ඩත්වය පිළිගන්නේ, යොදවන්නේ කොහොමද කියන එක මට මතක විදියට මහාචාර්ය SJ තම්බිය්යා ඔහුගේ ලෝකප්‍රකට “Buddhism Betrayed ?” (1984) කෘතිය පටන් ගන්නේ මේ ප්‍රශ්නයෙන් නමුත් ඒ පොතම ඒ ප්‍රශ්න කිරීමම මැරෙන තුරාවට ඔහුට ලංකාවට එන්න බැරි කළා ( පොත නිළ වශයෙන් තාමත් තහනම් ද දන්නේ නැහැ) මෙම පරස්පර විරෝධී ස්ථාපිත සුසමාදර්ශ ප්‍රහේලිකාව ( paradoxically confirmed enegmatic paradigm) පසුගිය වසර 300 – 400 තිස්සේ අපේ රාජ්‍ය | සමාජය නිර්වචනය කරන වැට මාඉමයි.
වසර 1500 කට කලින් මහා විහාරයේ වැඩම කරමින් මහාවංශය ලියු මහානාම හාමුදුරුවෝ සිට අනගාරික උන්නාන්සේ දක්වාත් Dr ගුණදාස අමරසේකර දක්වාත් ටිකක් හොදින් අධ්‍යනය කලොත් මා අගය කරන මිත්‍ර Thamalu Maliththa Piyadigama දක්වාත් මේ පරස්පරය නොනවත්වාම ඉතිහාස ගත ( continued historicization) වන බව පෙනෙයි.
මෙම සිංහල ස්වයං උත්කර්ෂයට නැංවීම සහ දෙමලා අන්‍ය අනෙකා ( the other-ing) කිරීම (අ)සවිඥ්නකවම ආගම සාහිත්‍ය අධ්‍යාපනය හා බල දේශපාලන අරගලයක් සේ සෙමින් එහෙත් ගැඹුරෙන්ම ගලා අනාගතයටත් යන බවයි මට තේරෙන්නේ
නැත්නම්, අර භාතිය නම් වල් අලියා වෙනුවෙන් හඬන වැළපෙන පිං දෙන බෝධි පුජා ලැහැස්ති කරන iPhone අතැතිව tight jeans, crop top අඳින මුතුගල ස’ ගේ bio class යන Gen Z අයවත් , යාපනේට culture tourism සංවිධානය කරන අයවත් “එප්පඩි සුහම් නල්ල පුල්ල කියල ” බොරු රැඩිකල් “අමු”කාර සංජීවට පෙන්නේ නැති
A 9 පාරෙන් මීටර 200ක් වත් ඈත නැති චෙම්මනි සමුහ මිනිවලින් හමුවෙන, මහාචාර්ය රාජ් සෝමදේව ට අනුව වයස අවුරුද්දක් වත් නැති ළදරුවන්ගේ ඇට කටු මතුවීම ගැන ප්‍රශ්ණ නොකරන්නේ ඇයි?
කවි සින්දු නිසදැස් නොලියන්නේ මන්ද ?
වල් අලියකුට පෙම් බඳින්න සියුම් සමාජයක් කිරිදරුවන් ගේ කෘර ඝාතන ගැන නිහඬව ඉන්නේ කොහොමද ?
May be, Spiritually justified continuedly historicized Cosmion (in)securitization of an otherwise greatly compassionate nation?
තව බොහෝ දේ ලියන්න තියෙනවාය පුළුවන්ය
මොකද මේ ජුලි මාසයයි
අපි, සිංහලයන් එක්ක එක බත් පත බෙදා ගෙන
එකට ජීවීතේ ගෙවන එහෙත් structurally other දෙමලුන්ය
